സാമൂഹ്യ ജീവനം നടത്തുന്ന നാമോരോരുത്തര്‍ക്കും, സമൂഹത്തിലെ ഇന്ന് നിലവിലുള്ള ഒട്ടേറെ പ്രശ്നങ്ങളെ പറ്റി അറിയാം. പരിസ്ഥിതി, ആരോഗ്യം, ആത്മീയത, സാംസ്കാരികത, ലൈംഗികത , മതം, ജീവനശൈലി, സമ്പത്ത് വ്യവസ്ഥ, വിദ്യാഭ്യാസം, കൃഷി, ഉപഭോഗം, ഉത്പാദനം, ഊര്‍ജം, ഭരണം, ദേശീയത, ജനസംഖ്യ, വ്യക്തിപരത, മാനെജ്മെന്റ് എന്നു തുടങ്ങി സമസ്ത മേഖലകളിലും പ്രശ്നങ്ങളെ ദര്‍ശിക്കാന്‍ നമുക്ക് കഴിയും. അതതു മേഖലകളില്‍ പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഉണ്ടെന്നത് കൂടാതെ അവയുടെ കൈകാര്യ സംവിധാനത്തിലും പരിഹാര പ്രക്രിയകളിലും അവയുടെ സമീപനങ്ങളിലും അവയെക്കുറിച്ചുള്ള കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളിലും ഒക്കെ നമുക്ക് പ്രശ്നങ്ങളോ വൈരുദ്ധ്യങ്ങളോ ചേര്‍ച്ച കുറവുകളോ കാണാനാകും. സമൂഹത്തിലെ ഒട്ടേറെ സാമൂഹ്യ പരിഷ്കര്‍ത്താക്കള്‍ ഇതില്‍ ഏതെങ്കിലും ഒരു മേഖലയെ ഉദ്ധരിയ്ക്കാന്‍ വേണ്ടി ചെയ്യുന്ന മഹത് പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെ ആണ് സാമൂഹ്യ പ്രവര്‍ത്തനം എന്ന് പൊതുവേ പറയുന്നത്.
മനുഷ്യ സംസ്കാരം ഉണ്ടായ കാലം മുതല്‍ ഇന്നോളം സാമൂഹിക നവോത്ഥാന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. അവയില്‍ ഭൂരിഭാഗവും മുന്‍പറഞ്ഞ ഏതെങ്കിലും ഒന്നോ രണ്ടോ മേഖലകളെ കേന്ദ്രീകരിച്ചു കൊണ്ടായിരിക്കും. പ്രവര്‍ത്തനത്തിനു അനുസൃതമായ ഒരു ഫലവും അത് സമൂഹത്തില്‍ ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ടാകും. എന്നുവച്ച് അതിനു ഇതര മേഖലകളുടെ നവോത്ഥാനവും ആയി പലപ്പോഴും വിദൂര ബന്ധം പോലും ഉണ്ടാകാറില്ല .
പ്രപഞ്ചത്തിലെ മുഴുവന്‍ വസ്തുക്കളും വസ്തുതകളും സങ്കേതങ്ങളും പരസ്പരം ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് ഒരു സമഗ്ര വീക്ഷണമുള്ള ആര്‍ക്കും അറിയാവുന്നതാണ് . സമൂഹത്തിലെ പ്രശ്ന ബാധിതമായ ഒരു മേഖലയെ എടുക്കുമ്പോള്‍ അത് ഒട്ടേറെ മറ്റു മേഖലകളുമായി നേരിട്ടും പരോക്ഷമായും ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കും . ഉദാഹരണത്തിന് ആരോഗ്യ മേഖലയെ എടുത്താല്‍, അത് ഭക്ഷണം, കൃഷി, പരിസ്ഥിതി, വിദ്യാഭ്യാസം, സമ്പദ് വ്യവസ്ഥ, ഭരണം എന്നു തുടങ്ങി ആ മേഖലയിലെ വ്യത്യസ്ത കാഴ്ചപ്പാടുകള്‍, നയങ്ങള്‍ എന്നിവ വരെയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് കാണാം . അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ ഒരു പ്രശ്ന പരിഹാരത്തിനു ഒരു മേഖലയെ മാത്രം കൈകാര്യം ചെയ്‌താല്‍ മതിയാകില്ല എന്നു വരുന്നു.
സമൂഹത്തിലെ എല്ലാ മേഖലകളും പരസ്പരം ബന്ധ പ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നതു കൊണ്ട് തന്നെ സാമൂഹ്യമായ പ്രശ്നങ്ങളെ ഏക മുഖമായി കാണുക ശരിയാകില്ല . ഘടകങ്ങളും അവ തമ്മിലുള്ള പരസ്പര ബന്ധങ്ങളും ഒക്കെ ചേര്‍ന്ന ഒരവസ്ഥയെ നമുക്ക് വ്യവസ്ഥ /വ്യൂഹം (system) എന്ന് വിളിക്കാം. പ്രശ്നം വ്യവസ്ഥയ്ക്ക് ആണ് . സമഗ്രമായ ഒരു പ്രശ്നത്തിനു സമഗ്രമായൊരു വീക്ഷണവും സമഗ്രമായൊരു പ്രായോഗിക പരിപാടിയും, സമഗ്രമായൊരു പരിഹാര നടപടിയും കാണേണ്ടതുണ്ട്.
സമഗ്രമായൊരു പരിഹാര നടപടിയുടെ ഒരു വീക്ഷണം ഉണ്ടാകുന്നുവെങ്കില്‍ അത് കണ്ടെത്തിയ ദാര്‍ശനികന്റെ സ്വന്തം ഉള്‍ക്കാഴ്ച്ചയില്‍ നിന്നും ഉണ്ടാകുന്നതായിരിക്കും. അതൊരു സമൂഹത്തിന്റെ പൊതു കാഴ്ചയായി മാറണമെങ്കില്‍, അത്തരമൊരു വീക്ഷണത്തെ പറ്റിയുള്ള ബോദ്ധ്യമുണ്ടാകും വിധമുള്ള ഒരു സാംസ്കാരിക വളര്‍ച്ച ആ സമൂഹത്തിനു ഉണ്ടാകണം. അത്തരമൊരു വളര്‍ച്ച സമീപ ഭാവിയില്‍, നമ്മുടെ സമൂഹത്തില്‍ ഉണ്ടാകുമെന്ന് കരുതുക വയ്യ. വിജയിച്ചു കാണുന്ന സംവിധാനങ്ങളെ അനുകരിക്കുകയോ മാതൃകയാക്കുകയോ ചെയ്യുവാനുള്ള പൊതു സമൂഹങ്ങളുടെയും, സര്‍ക്കാര്‍ മിഷനറി കളുടെയും സ്വഭാവത്തെ മുന്നിര്‍ത്തി, മൂര്‍ത്ത മാതൃകകള്‍ സൃഷ്ടിക്കുക എന്നതാണ് ഇതിനുള്ള ഒരു പരിഹാരം. ഇത് ഒരു സമഗ്ര നവോദ്ധാനത്തെ ഉദ്ദേശിച്ചാണ്. ഇതിനു തലമുറകളോളം നീളുന്ന കാലമെടുക്കും.
വര്‍ത്തമാനത്തില്‍ നടപ്പിലാകുന്നതും ഭാഗികവും ആയ ഒരു നവോദ്ധാനത്തെ ഒരു ഭൂമിശാസ്ത്ര പരമായ അതിര്‍ത്തിക്കുള്ളില്‍ നിര്‍വഹിക്കുമ്പോള്‍, നവോദ്ധാന ലക്ഷ്യത്തെ ജനാധിപത്യ രീതിയില്‍ നിര്‍ണയിക്കുന്നത് അവിടുത്തെ ജനങ്ങളാണ്. ജനം പല വിധം കാഴ്ചപ്പാടുകളും, തിരിച്ചറിവുകളും, ബോധ പ്രായോഗിക തലങ്ങളും ഉള്ളവരായിരിക്കും. അതുകൊണ്ട് തന്നെ, ഒരു പൊതു അടിസ്ഥാന ആവശ്യത്തെ പൊതുവായി ചര്‍ച്ച ചെയ്തു കണ്ടെത്തുകയും അത്തരമൊരു ലക്ഷ പ്രാപ്തിക്കായുള്ള പൊതു കര്‍മ പരിപാടി കണ്ടെത്തുകയും ആകും അഭികാമ്യം. ഇതിനു ജനകീയ പങ്കാളിത്ത തന്ത്ര ആസൂത്രണം (Participatory Strategy Planning) സഹായിക്കും.
എത്ര വലിയ കര്‍മ ലക്ഷ്യ നിര്‍ണയവും എത്ര തന്നെ നല്ല പദ്ധതി ആസൂത്രണവും ഉണ്ടെങ്കിലും ആവശ്യമായ വിഭവങ്ങളുടെ ലഭ്യത, ലക്ഷ്യത്തിന്റെ ഫലപ്രാപ്തിയെ നന്നേ സ്വാധീനിക്കും. അതിനാല്‍ വിഭവ ലഭ്യതയെ കൂടി ആസ്പദമാക്കി ആയിരിക്കണം ആസൂത്രണം നടത്തേണ്ടത്. മേല്പറഞ്ഞ ദര്‍ശനവും, തന്ത്രവും, വിഭവ ലഭ്യതയും, എത്രകണ്ട് ഏകാതാനതയില്‍ വരുന്നുവോ, അത്രകണ്ടായിരിക്കും, ആ കര്‍മ പരിപാടിയുടെ ഫലപ്രാപ്തി. ഇത് പദ്ധതിയുടെ ആസൂത്രണ നിര്‍വഹണം ആവശ്യം നടത്തേണ്ടുന്ന ഒന്നാണ്.
തുടരും .. വീണ്ടും സന്ദര്‍ശിക്കുമല്ലോ?
No comments:
Post a Comment